تبریک سال 1390

با سلام خدمت بازدیدکنندگان وبلاگ خوش اومدین من و اعضای گروه پیشاپیش نوروز باستانی رو خدمت شما مردم ایران زمین تبریک عرض میکنیم امیدوارم همگی سالی خوب بانشاط پرازموفقیت داشته باشیم وبه تک تک آرزوهامون برسیم ازجمله از بزرگترین آرزوی های  هر مسلمان ظهور مولامون آقا امام زمان (عج) هست که ایشالا امسال این انتظار پایان میرسه و دنیا پر از آرامش وصلح و داد میشه ایشالا خوب ما سال 89 رو با همه پستی ها و بلندی ها به پایان رسوندیم امیدوارم  از ته دل آرزو دارم سال 90 بهنرین سال برای همه مردم باشه و خوشحالم تو این یک سال هم در خدمت شما عزیزان بودیم امیدوارم از ما راضی بوده باشین ایشالا امسال بهتر خواهیم شد با خدا و  کمک دوستان و شما خوبان عید مصادف با تولد وبلاگهای گروه ما نیز هست وارد سومین سال شد که در خدمت مردم هستیم کم وکاستیهای ما رو ببخشید جبران خواهد شد من از صمیم قلب این عید رو به اعضای گروه هم که ما رو یاری کردن وکنار ما بودن تبریک میگم امیدوارم سال خوبی پیش رو داشته باشن و یک برنامه اینکه هرکس تمایل داره در سال جدید در ختم و صلوات وختم قرآن شرکت کنه به وبلاگهای زیر سر بزنه تا در عید نوروز بتونیم از این معنویات نیز بهرمند شویم یا علی

http://www.khatmequran.mihanblog.com/

www.khatmesalavat.blogfa.com

تازیانه ی نگاهت

سادگیم را می دیدی

                        و نگاه مهربانم را

و باز هم

 رگه هائی از نفرت

                      در چشمانت

  آه

 نمیدانستم

نمی دانستم ، صداقت را

                         پاسخی نیست

     جز تازیانه نگاهت

                 که می کوبیش

   بی رحمانه

         بر پیکر نحیفم

  دوست دارم

             تازیانه هایت را

      عشق که باشد

                   خشونت هم زیباست

 

بی تو کم میارم

بهت نگفتم تا حالا

 

که بد جوری عاشقتم

 

بهت نگفتم تا حالا

 

اما حالا بهت میگم

 

داری کجا ها میکشی

 

باز این دل در به درو

 

قشنگ مهربون من

 

این جوری از پیشم نرو

 

بهت نگفتم تا حالا اینکه چقدر دوست دارم

 

این که چقدر ارزومه پیش چشات کم نیارم

 

دلم میخواد باور کنی از ته دل میخوام ترو

 

وقتی میگم بمون بمون وقتی میگم نرو نرو

 

بری هزار سالم بشم چشم انتظارمت میمونم

 

بازم برای دل تو ترانه هامو میخونم

 

خودت میدونی که ترو از دل و از جون میخوامت

 

لیلی عشق من شدی من مثل مجنون میخوامت

وقتی دلم می گیرد...

وقتي دلم مي گيرد

                         تو نيستي كه ببيني چه سخت است

                               تمام اندوه خويش را بي صدا گريستن

                                                       بي هيچ دست نوازشي

وقتي دلم مي گيرد 

                         تو نيستي كه بداني چه دردناك است

                                 بغض دلتنگي خود را بي صدا شكستن

                                                      بي هيچ سنگ صبوري

وقتي دلم مي گيرد

                         تو نيستي كه تماشا كني

                                سر به ديوار كوفتن در اتاق تنهايي

                         و چنگ زدن گريبان خود را در خفقان بي كسي

وقتي دلم مي گيرد

                         تو نيستي كه بشنوي

                                   صداي پاي اشكي را

                                              كه بر گونه هايم مي دود

                              و به هواي شانه هايت بر زمين مي افتد 

وقتي دلم مي گيرد

                         تو نيستي كه حس كني

                                نياز دستهايم به دستهايت

                                                   نگاهم به نگاهت

                                                          و صدايم به صدايت را

وقتي دلم مي گيرد

                          تو نيستي كه باور كني

                                     وسعت اندوه مرگ باورهايم را

وقتي دلم مي گيرد

                         تو نيستي كه نگاه كني

                                  دشواري دم زدن

                                          در تكرار دمادم در خود شكستن

                                   و رنج زيستن زير سنگيني درد بودن را

وقتي دلم مي گيرد

                      تو نيستي كه به روي اين بي ستاره ي شبخوان

                                        پنجره اي به باغ كهكشان باز كني

                     و وقتي كه تونيستی

                                    من دلم مي گيرد...

 

کاش...

 

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

 بیا تا بگویم بی تو سردِ سردم ٬ همانند مرده ها بی روحم

و فقط کالبد خاکی من روی زمین زندگی میکند

بی تو وسعت تنهایی من را ٬ با هیچ مقیاسی نمی توان حساب کرد

 بی تو تنها تر از همیشه ام

کاش فاصله ای نبود

کاش...

کاش از همان اول علاقه ای نبود

کاش که فاصله را حس کردیم علاقه را به وجود نمی آوردیم

کاش من اینقدر تنها نمی شدم

کاش به این زودی خداحافظی نمی کردم

کاش فاصله را میشد از بین برد

کاش ...

        و هزاران ای کاش دیگر

اما حیف...

هیچگاه لحظه های در کنار تو بودن را فراموش نخواهم کرد

هیچگاه از خاطرم رها نخواهی شد

به اندازه ی تمام تنهاییم دوستت دارم!

 

صبر کن...

 

صبر کن! ...

چمدانت را نبند ...

اندکی نگاه ترک خرده و صدای ابریم را هم در دستمالی سپید گذاشته ام،

بگذار در چمدانت و هر جا در چشم باد بلاتکلیفی دیدی ،

دستمال را به دست باد بده و بگذار به هر سو که می خواهد بوزد،

کفش های سرنوشتت را به پا کن ،

من کنار در ایستاده ام.

برایت پیاله ی آب در سینی آماده کرده ام که برگ های سبز نارنج را غرق کند،

کنارش دفترچه خوانده نشده ام را گذاشته ام که انباری است برای کلمه ها ،

بیا از زیر سینی رد شو و رو به رفتن های ناپیدا برو،

 جاده، همان جاده ی است که هیچ گاه بازگشتی ندارد ...

من همین جا می مانم و عاشقی را تمام می کنم ...

از تو...

دارم از تو می نویسم

ای همه بود و نبودم

ای تو آسمان احساس

 

ای تو گرمی وجودم

دارم از تو می نویسم

ای یه لب، هزارتا خنده

 

ای تو معنی رسیدن

واسه ی دل دیوونم

من تو رو نفس کشیدم

 

توی آسمون عشقم

من برات گریه ها کردم

زیر این هلال مهتاب

 

چه دعاها که نکردم

واسه دیدن تو تو خواب

دارم از تو می نویسم

 

روی برگه های قلبم

روزی صد دفعه نوشتم

عاشقم، بی تو یه مرگم

قاصدک...

 

قاصدک،غم دارم،

             غم آوارگی ودربدری،

                           غم تنهایی وخونین جگری،

قاصدک وای به من،همه ازخویش مرا می رانند،

 همه دیوانه ودیوانه ترم می خوانند.

              مادرمن غم هاست،

                           مهد وگهواره من ماتم هاست.

قاصدک دریابم! روح من عصیان زده وطوفانیست.

          آسمان نگهم بارانیست.

قاصدک،غم دارم،

                       غم به اندازه ی سنگینی عالم دارم.

قاصدک،غم دارم،

                     غم من صحراهاست،

                                      افق تیره ی اوناپیداست.

قاصدک از این پس منم و تنهایی ...

وقتی تو رفتی...

وقتی تو رفتی شمع روشن شبهایم خاموش شد،

پنجره رو به زیبایی و رو به خوشبختی بر رویم بسته شد

و چشمه عشق در وجودم خشک خشک شد.

وقتی تو رفتی آتش  غم دوری و فاصله در وجودم شعله ور شد،

 آسمان چشمانم ابری و دل گرفته شد

و غروب غمگین عشق در آسمان قلبم نشست.

وقتی تو رفتی دنیا برایم عذاب شد،

و ثانیه ها برایم پر ارزش تر از گذشته شدند.

وقتی تو رفتی نگاهم دائم به ثانیه ها و لحظه های زندگی بود

 تا هر چه زودتر بگذرد و دوباره تو را در کنارم خودم احساس کنم.

وقتی تو رفتی همدم من پرندگان شدند

و رفیق شب و روز من تنهایی شد.

تو که رفتی شهر برایم غربت شد

و خانه برایم یک زندان پر از شکنجه و عذاب شد.

تو که رفتی چشمانم همیشه در حال بهانه گرفتن بود

 و دستهایم همیشه لرزان.

تو که رفتی هیچ حسی در وجودم نبود و تنها آروزی تو را از خدای خویش داشتم.

وقتی تو رفتی هر روز به یاد تو  و به فکر تو بودم

و هر شب نیز اگر خوابی به این چشمهای خسته من می آمد خواب تو را میدیدم.

وقتی تو رفتی تنها به پایان جاده زندگی می اندیشیدم

 و تنها نگاهم به پایان جاده بود که به تو میرسم و دوباره تو را خواهم دید.

تو که رفتی من مانند ساحلی بودم که  در کنار دریای پر از تنهایی

منتظر امواج محبت تو بودم.

وقتی تو رفتی، نام سفر برایم یک کاووس وحشتناک شد

و دیگر از هر چه سفر بود نفرت داشتم.

تو که رفتی قلمم بر روی کاغذ خیسم تنها از دوری و از رفتن تو مینوشت!

تو که رفتی عاشقی برایم پر درد تر و غمگین تر از گذشته شد .

وقتی تو رفتی هر زمان که پرستوها بر فراز آسمان دلم پرواز میکردند

به آنها می گفتم سلام عاشقانه مرا به تو برسانند و

                 روزی تو را همراه  با خود بیاورند.

 

آب مي شود دلم به پاي چشم هاي تو

 

چقدر خوب و روشن است نماي چشم هاي تو

 

                                              نميرسد ستاره اي به پاي چشم هاي تو

 

به ماه خيره مي شوم فقط و گريه مي کنم

 

                                             دلم که تنگ ميشود براي چشم هاي تو

 

و هي مرور ميکنم نگاه اول تو را

 

                                         اگر نمي رسد به من صداي چشم هاي تو

 

تو تاکه پلک مي زني به سجده ميرود دلم

 

                                               به پيشگاه اعظم خداي چشم هاي تو

 

شبي خراب مي شود حصارهاي فاصله

 

                                           و آب مي شود دلم به پاي چشم هاي تو

زمان آشنایی!

 

در این روز غم انگیز جدایی٬

به یاد آرم زمان آشنایی!

به خاطر آورم در جنگل دور٬

کنار برکه یی خاموش و بی نور٬

نشستی با دلم افسانه گفتی!

به خود شمع و مرا پروانه گفتی!

چو میرفتم به دامانم فتادی!

چو اشکی در گریبانم فتادی!

شدم دیوانه وُ دیگر گذشتم٬

ز دنیا ای دریغ از سَر گذشتم

اَجل اکنون که می گیرد سراغم

چو لاله از غم عشق تو داغم

چو میمیرم به لب نام تو دارم

پس از مرگم چو آیی بر مزارم

ز خاکم ناله برخیزد به افلاک ٬

که از یادم نرفتی تا دلِ خاک

حضور تو...

دفتر آرزو هایم را مرور میكنم و میبینم در تمام برگهایش یك جمله ست ....

حضور تو

 

دیشب که بارون می اومد من و دلم حرف می زدیم

                                   دفتر خاطراتمو با همدیگه ورق زدیم

از پشت صفحه های دور نگام به اسم تو رسید

                                   دلم یه دفعه بی دلیل یه آه کوتاهی کشید

یادم اومد روزی رو که چشام چشای تو رو دید

                                  خواستم که درگیرت نشم اما مگه دلم شنید

پا توی این جاده گذاشت، دل کوچیک و بی کسم

                                  نمی دونم چه جوری شد،تو شدی همه نفسم

وقتی که عطر عاشقی پیچید توی جون و تنم

                                 گفتی به من با خنده ای باید ز تو دل بکنم

چشمای بارونی و خیس سهم دل از این عاشقیست

                                 تو راست میگی که سادگیم گناه چشمای تو نیست

عشق یعنی چه؟؟؟

 

همانطور که به زیبایی تو خیره شده ام ،

با خود می اندیشم

 آیا هرگز فرشته ای را دیده ام که در ارتفاعی چنین پایین پرواز کند

 

 

از بهار پرسیدم عشق یعنی چه ؟

 گفت : تازه شکفته ام هنوز نمی دانم

 از تابستان پرسیدم عشق یعنی چه ؟

گفت : فعلا در گرمای وجودش غرقم

از پاییز پرسیدم عشق یعنی چه ؟

 گفت : در جلوه رنگارنگ آن رنگ باخته ام

 از زمستان پرسیدم عشق یعنی چه ؟

گفت : مثل برف آرام و بی صدا روی قلبت مینشیند و تو نمی فهمی که او،کی تو را احاطه کرده است